Nie jest to obrona człowieczeństwa nienarodzonych. Przedstawię argumentację, że jeśli nienarodzeni są ludźmi, to nie powinno się ich usuwać. Niektórzy aborcjoniści przyznają, że nienarodzeni są ludźmi. Ale mimo wszystko, tacy lekarze regularnie dokonują aborcji. Uważają, że odebranie życia niewinnemu człowiekowi, choć tragiczne, jest uzasadnione ze względu na trudne okoliczności w jakich znajdują się matka i dziecko. Niektórzy z tych lekarzy chcą być chrześcijanami i postępować w zgodzie z Biblią; nie uważają swojej praktyki za niewłaściwą. Napisałem ten krótki artykuł, aby zachęcić takich lekarzy do ponownego przemyślenia sprawy.
1. Bóg nakazał: „Nie będziesz mordował” (Wyjścia 20:13).
Zdaję sobie sprawę, że Biblia zatwierdza zabijanie w niektórych kontekstach. Słowo oznaczające „zabić” w Księdze Wyjścia 20:13 to hebrajski wyraz „rahaz”. Jest używany 43 razy w hebrajskim Starym Testamencie. Zawsze oznacza brutalne, osobiste zabójstwo, które tak naprawdę jest morderstwem lub traktowane jest jako morderstwo. Wyraz ten nigdy nie jest używany w kontekście zabijania na wojnie (być może z jednym wyjątkiem – Liczb 35:27) ani w kontekście zabicia podczas egzekucji sądowej. Zachowane jest wyraźne rozróżnienie między legalnym „uśmiercaniem” a nielegalnym „morderstwem”. Na przykład, Księga Liczb 35:18 mówi: „Morderca poniesie śmierć”. Słowo „morderca” pochodzi od rahaz, co jest zabronione w Dziesięciu Przykazaniach. Słowo „poniesie śmierć” to ogólne słowo, które może opisywać legalne egzekucje.
Kiedy Biblia mówi o uzasadnionym zabójstwie, na ogół ma na myśli to, że Bóg podzieli się niektórymi ze swoich praw z władzą cywilną. Kiedy państwo działa w charakterze wyznaczonego przez Boga strażnika sprawiedliwości i pokoju, to zgodnie z Rzymian 13:1-7, ma prawo „nosić miecz”. Z tego prawa państwowego można korzystać zawsze celem ukarania zła, ale nigdy nie można go używać, aby atakować niewinnych (Rzymian 13:4).
Dlatego przykazanie „nie zabijaj” jest wyraźnym i głośnym aktem oskarżenia o zabijanie niewinnych, nienarodzonych dzieci.
2. Zniszczenie poczętego życia ludzkiego – czy to embrionalnego, płodowego czy zdolnego do samodzielnego życia – jest zamachem na wyjątkowe dzieło Boga, który kształtuje człowieka.
Czy możemy powiedzieć coś na podstawie Pisma Świętego na temat tego, co dzieje się, kiedy życie w łonie zostaje przerwane? Rozważ dwa teksty. Psalm 139:13 mówi: „Ty stworzyłeś nerki moje, ukształtowałeś mnie w łonie matki mojej”.
Na podstawie tego tekstu możemy zrozumieć przynajmniej to, że formowanie ludzkiego życia w łonie matki jest Bożym dziełem. Bóg jest określony w tym wersecie zaimkiem „Ty”. Następnie, możemy powiedzieć, że formowanie się życia w łonie matki nie jest jedynie procesem mechanicznym, ale jest czymś analogicznym do tkania lub pracy na drutach: „ukształtowałeś mnie w łonie matki mojej”. Życie nienarodzonego jest Bożym haftowaniem, a to, co On „robi na drutach”, jest istotą ludzką. W przeciwieństwie do innych stworzeń we wszechświecie, tworzy człowieka na swój obraz.
Drugi, mniej znany tekst, znajduje się w Księdze Hioba. W ówczesnej kulturze wielu ludzi uważało, że sługa nie jest osobą, a jedynie czyjąś własnością. Mimo to, Hiob protestuje, mówiąc że nie odrzucił prośby żadnego ze swoich sług. Należy tutaj zwrócić uwagę na to, jakiej argumentacji używa Hiob.
Księga Hioba 31:13-15: „13) Gdybym podeptał prawo mojego sługi lub mojej służebnicy, gdy występowali ze skargą przeciwko mnie, 14) Cóż bym począł, gdyby Bóg powstał, i cóż bym mu odpowiedział, gdyby badał? 15) Czyż ten, który mnie stworzył w łonie matki, nie stworzył i jego? I czyż nie On jeden ukształtował nas w łonie?
Werset 15 podaje powód, dla którego Hiob byłby winny, gdyby traktował swego sługę jako mniej niż równego człowiekowi. Problem nie polega na tym, że jeden mógł urodzić się wolnym, a drugi jako niewolnik. Problem sięga czasu jeszcze sprzed ich urodzenia. Kiedy Hiob i jego słudzy byli kształtowani w łonie matki, kluczową osobą był Bóg, który wykonywał tę pracę. Taka jest przesłanka argumentu Hioba.
Tak więc zarówno Psalm 139, jak i Hioba 31, podkreślają Boga jako głównego Pracownika w procesie ciąży – żywiciela, projektanta, tkacza, twórcy. Dlaczego jest to ważne? Ponieważ Bóg jest jedynym, który może stworzyć osobowość. Matki i ojcowie mogą dostarczyć bezosobowe jajeczko i bezosobową spermę, ale tylko Bóg stwarza niezależną osobowość. Pismo Święte podkreśla, że Bóg jest głównym Żywicielem i Kształtującym w łonie matki. Akcentuje w ten sposób, że to, co dzieje się w łonie, jest wyjątkowym dziełem Boga – tworzeniem osoby. Z biblijnego punktu widzenia, ciąża jest wyjątkowym dziełem Boga, który kształtuje osobowość.
Możemy spierać się bez końca o to, czym jest „pełna” osobowość. Myślę jednak, że możemy powiedzieć z całą pewnością: to, co dzieje się w łonie matki, jest wyjątkowym dziełem Boga, który kształtuje osobę. Tylko Bóg wie, jak głęboko i jak tajemniczo tworzenie osobowości wplecione jest w tworzenie ciała. Dlatego też niesłuszne i nieuzasadnione jest zakładanie, że w którymkolwiek momencie tworzenia się tej osoby, jej zniszczenie nie jest zamachem na prawa Boga Stwórcy.
Ujmując rzecz pozytywnie: zniszczenie poczętego życia ludzkiego – czy to embrionalnego, płodowego lub zdolnego do życia – jest atakiem na wyjątkowe dzieło Boga kształtującego osobę. Aborcja to atak na Boga, nie tylko na człowieka. Bóg, od momentu poczęcia, działa w łonie w wyjątkowy sposób. Psalm 139:13 i Hioba 31:15 składa tego jasne świadectwo.
3. Aborcja nienarodzonych ludzi podlega powtarzającemu się biblijnemu zakazowi „przelewania niewinnej krwi”.
Wyrażenie „niewinna krew” pojawia się w Biblii około 20 razy. Kontekst zawsze wskazuje na potępienie tych, którzy ją przelali lub jest to ostrzeżenie ludzi, aby tego nie czynili. Niewinna krew obejmuje krew dzieci (Psalm 106:38). Jeremiasz mówi o tym w kontekście uchodźców, wdów i sierot: „Tak mówi Pan: Stosujcie prawo i sprawiedliwość, i ratujcie uciśnionego z ręki gnębiciela, obcego przybysza ani sieroty ani wdowy nie uciskajcie, nie zadawajcie gwałtu i nie przelewajcie krwi niewinnej na tym miejscu!”. Z pewnością krew nienarodzonych jest niewinna, tak jak wszelka inna niewinna krew płynąca na tym świecie.
4. Biblia często mówi, że Bóg przywiązuje dużą wagę do ochrony, zaopatrzenia i obrony praw najsłabszych, najbardziej bezbronnych i najbardziej prześladowanych członków społeczności.
Wciąż na nowo czytamy o przybyszu, wdowie i sierocie. Są pod szczególną opieką Boga i powinni być pod szczególną opieką Jego ludu.
„Przychodnia nie będziesz gnębił ani uciskał, bo sami byliście przychodniami w ziemi egipskiej. [A wszyscy byliście niegdyś niemowlętami w łonie matki!] Nie będziesz uciskał żadnej wdowy ani sieroty. Gdybyś je uciskał, a one wołać będą do mnie, [jak krew Abla wołała do Boga z ziemi, 1 Mojżeszowa 4:10] na pewno wysłucham ich wołania” (Wyjścia 22:21-24).
„Ojcem sierot i sędzią wdów jest Bóg w swym świętym przybytku” (Psalm 68:6).
„Bierzcie w obronę biedaka i sierotę, ubogiemu i potrzebującemu wymierzajcie sprawiedliwość! Ratujcie biedaka i nędzarza, wyrwijcie go z ręki bezbożnych!” (Psalm 82:3-4).
„Zabijają wdowę i przybysza i mordują sieroty mówiąc: Pan nie widzi tego. I nie zważa na to Bóg Jakuba (…) lecz Pan z powodu złości wytraci ich” (Psalm 94:6- 7, 23).
5. Oceniając trudne, a nawet tragiczne życie ludzkie, jako zło większe niż odebranie życia, aborcjoniści zaprzeczają znanemu biblijnemu nauczaniu, że Bóg okazuje swoją łaskawą moc poprzez cierpienie, a nie jedynie pomagając ludziom unikać cierpienia.
Nie oznacza to, że powinniśmy szukać cierpienia dla siebie lub innych. Ale oznacza to, że w Biblii cierpienie jest ogólnie przedstawiane jako konieczne i ustanowione przez Boga. Choć nie jest ono miłe Bogu, taki jest los upadłego świata (Rzymian 8:20-25, Ezechiela 18:32), a przede wszystkim jest niezbędne dla tych, którzy wejdą do królestwa (Dzieje 14:22; 1 Tesaloniczan 3:3-4) i żyją w pobożności (2 Tymoteusza 3:12). To cierpienie nigdy nie jest postrzegane jedynie jako tragedia. Jest również postrzegane jako sposób na głębsze wzrastanie w Bogu i stawanie się silnym w tym życiu (Rzymian 5:3-5; Jakuba 1:3-4; Hebrajczyków 12:3-11; 2 Koryntian 1:9; 4:7-12; 12:7-10) oraz stawanie się czymś chwalebnym w życiu przyszłym (2 Koryntian 4:17; Rzymian 8:18).
Kiedy aborcjoniści sądzą, że odebranie życia jest mniej złe niż trudności, które towarzyszą życiu, to uważają siebie za mądrzejszych od Boga. On uczy nas, że Jego łaska potrafi dokonać zdumiewających wyczynów miłości poprzez cierpienie tych, którzy żyją.
6. Usprawiedliwianie aborcji przez pocieszanie się faktem, że wszystkie te małe dzieci pójdą do nieba, lub nawet otrzymają pełne dorosłe życie przy zmartwychwstaniu, jest grzechem arogancji.
Cudowną nadzieją jest widzieć serce złamane w żalu za grzechy i szukające przebaczenia. Ale złem jest usprawiedliwianie zabijania, argumentując, że zabitego czeka szczęśliwe wieczne życie. Tego samego uzasadnienia można by użyć, aby usprawiedliwiać zabijanie rocznych dzieci lub każdego wierzącego. Biblia stawia pytanie: „Czy mamy trwać w grzechu, aby łaska obfitowała?” (Rzymian 6:1) oraz: „Będziemy robić złe rzeczy, aby przyszły dobre?” (Rzymian 3:8). W obu przypadkach odpowiedź brzmi: NIE. Wkraczanie w miejsce Boga i próba przyporządkowania innych do nieba lub do piekła jest arogancją. Naszym obowiązkiem jest posłuszeństwo Bogu, a nie udawanie Boga.
7. Biblia nakazuje nam ratować bliźniego niesprawiedliwie prowadzonego na śmierć.
„Ratuj wydanych na śmierć, a tych, których się wiedzie na stracenie, zatrzymaj. Jeżeli mówisz: Nie wiedzieliśmy, to Ten, który bada serca, przejrzy to. A Ten, który czuwa nad twoją duszą, wie o tym i odda każdemu według jego czynu”.
Nie istnieje żaden istotny naukowy, medyczny, społeczny, moralny ani religijny powód, aby umieszczać nienarodzonych w kategorii, której ten tekst by ich nie dotyczył. Aborcja nienarodzonych dzieci jest nieposłuszeństwem wobec tego tekstu.
8. Aborcja nienarodzonych dzieci podlega napomnieniu Jezusa wobec tych, którzy gardzili dziećmi jako uciążliwymi i niegodnymi uwagi Zbawiciela.
„Przynoszono też do niego niemowlęta, aby je dotknął. Lecz uczniowie, widząc to, gromili ich. Ale Jezus przywołał ich i powiedział: Pozwólcie dzieciom przychodzić do mnie i nie zabraniajcie im. Do takich bowiem należy królestwo Boże” (Łukasza 18:15-16). Słowo określające „niemowlęta” w Łukasza 18:15 jest tym samym słowem, którego Łukasz używa w odniesieniu do nienarodzonego niemowlęcia w łonie Elżbiety w Ew. Łukasza 1:41, 44.
“I wziął dziecko, postawił je pośrodku nich, a wziąwszy je na ręce, powiedział do nich: Kto przyjmie jedno z takich dzieci w moje imię, mnie przyjmuje, a kto mnie przyjmie, nie mnie przyjmuje, ale tego, który mnie posłał” (Marka 9:36-37).
9. Prawo do dawania i odbierania ludzkiego życia należy do Boga Stwórcy. Dokonywanie tego wyboru nie jest naszym indywidualnym prawem.
Kiedy Hiob usłyszał, że wszystkie jego dzieci zginęły w zawalonym domu, pokłonił się Panu i powiedział: „Nagi wyszedłem z łona matki mojej i nagi stąd odejdę. Pan dał, Pan wziął, niech będzie imię Pańskie błogosławione” (Hioba 1, 21).
Kiedy Hiob mówił o wyjściu z łona matki, powiedział: „Pan dał”. A kiedy Hiob mówił o śmierci, powiedział: „Pan zabrał”. Narodziny i śmierć to prawa należące do Boga. Jest Dającym i Zabierającym w tej niezwykłej sprawie życia. Nie mamy prawa dokonywać indywidualnych wyborów w tej sprawie. Naszym obowiązkiem jest troszczyć się o to, co On daje i używać tego na Jego chwałę.
10. Wreszcie, zbawcza wiara w Jezusa Chrystusa przynosi przebaczenie grzechów i oczyszczenie sumienia oraz pomoc w życiu i nadzieję na wieczność. Otoczony taką wszechmocną miłością, każdy naśladowca Jezusa jest wolny od chciwości i lęku, które mogą kusić człowieka do porzucenia tych prawd w celu wzbogacenia się lub uniknięcia wyrzutów.
Modlę się, aby każdy zaangażowany w praktykę aborcji bardzo poważnie to rozważył i modlił się o wiarę i odwagę, by stanąć w obronie życia i miłości w Jezusie Chrystusie.
Wykorzystano za zgodą DesiringGod.
