Transkrypcja audio
Dzisiejsze pytanie może zaciekawić wierzących miłośników zwierząt.
Podczas pewnego wystąpienia publicznego, Papież Franciszek pocieszył pewnego chłopca, którego pies niedawno zdechł, mówiąc, “Pewnego dnia znowu spotkamy się z naszymi zwierzakami w wieczności. Niebo jest otwarte dla wszystkich Bożych stworzeń”. W 1990 roku Papież Jan Paweł II powiedział, że zwierzęta mają dusze, ale w 2008 roku papież Benedykt wygłosił kazanie, które wydawało się temu przeczyć. Więc wyjaśnijmy ten papieski dylemat, pastorze Johnie. Jakie jest twoje zdanie? Czy zwierzęta domowe pójdą do nieba?
Niejednoznaczne wypowiedzi
Pozwólcie, że powiem coś o tych papieskich wypowiedziach. Wszystkie one są niejednoznaczne. Powiedział: „Niebo jest otwarte dla wszystkich Bożych stworzeń”. Czy ma na myśli to, że wszystkie tam się znajdą? Wątpię, ponieważ diabła tam nie będzie. A on jest stworzeniem. A więc to nie jest prawidłowe.
Kiedy Boży Syn pojawił się w historii świata, przyszedł On jako istota ludzka, a nie jako zwierzę.
„Otwarte dla wszystkich Bożych stworzeń”. Co to oznacza? Potem dodaje: „Zobaczymy się z naszymi zwierzakami w wieczności”. Nie jestem pewien, co on ma na myśli. Zostawił tu trochę dwuznaczności.
Natomiast papież Jan Paweł II powiedział, że zwierzęta mają dusze. To jest dla mnie zagadkowe, ponieważ papież zna język hebrajski. Nephesh, słowo które jest zazwyczaj tłumaczone jako dusza, jest także tłumaczone jako „coś żyjącego”. Jakakolwiek istota w Starym Testamencie, która oddycha, i w której płynie krew, odróżnia się od roślin. Ma ona życie. Stary Testament nawet nie myślał o roślinach, jako o mających życie, ponieważ one nie oddychają jak ludzie czy zwierzęta. Nie mają w sobie krwi. A więc oddychające i posiadające krwiobieg stworzenia miały nephesh – słowo zazwyczaj tłumaczone jako dusza.
Nie dusza w takim sensie, jaki my zazwyczaj mamy na myśli w odniesieniu do istoty ludzkiej, która ma duszę na Boże podobieństwo. Więc szczerze mówiąc, to nie jestem pewien, co mieli na myśli papieże. Ich słowa są nieprecyzyjne, i lepiej zrobimy po prostu cytując Biblię… a następnie podzielę się kilkoma przemyśleniami w tym temacie.
Wyjątkowy człowiek
Kiedy Bóg stworzył świat, stworzenie człowieka szóstego dnia zostało oddzielone od zwierząt, jako wyjątkowe. Jest napisane, że Bóg stworzył nas, ludzi, na swoje podobieństwo (Księga Rodzaju 1:26-27). A więc dusza człowieka różni się od krążenia krwi i oddechu życia, które znajdują się w zwierzętach.
Człowiek jest wyjątkowy i miał także wyjątkowe przeznaczenie. Kiedy w historii świata pojawił się Boży Syn, przyszedł On jako istota ludzka, a nie jako zwierzę. I on zbawia ludzi. On sprawia, że ludzie stają się podobni do Niego, jako Boga-człowieka, nie jako Boga-zwierzęcia.
Poprzez stworzenie i odkupienie – od słów z samego początku Księgi Rodzaju poprzez słowa o wcieleniu – Bóg nadaje człowiekowi wyjątkową pozycję osoby stworzonej na Jego obraz i wykupionej do Bożej rodziny. Chrystus staje się starszym bratem tej jednej rasy istot zwanych ludźmi.
Zwierzęta, które giną
Naprawdę chciałbym podkreślić wyraźne rozróżnienie pomiędzy ludźmi a zwierzętami – tak, jak robi to Biblia. Zwierzęta różnią się od nas i są ukazane w Biblii jako nieposiadające wyjątkowych zdolności, które pozwalałyby im na osobistą relację z Bogiem. One jej nie posiadają w taki sposób, jak my.
Można to zobaczyć w Psalmie 32:9: “Nie bądźcie bezrozumni jak koń czy jak muł, których pyski trzeba okiełznać uzdą i wędzidłem”. Innymi słowy, kiedy psalmista chce opisać utratę zdolności myślenia wyróżniającą człowieka, to jako przykładu używa zwierząt.
Człowiek nie ginie, ale ma przyszłość poza życiem na ziemi. A zwierzęta po prostu giną.
One jej nie posiadają. Zwierzęta różnią się od człowieka tym, że po prostu giną. Nie ma wzmianki o tym, że znajdą się w królestwie umarłych – w Szeolu, jak ludzie – mając przed sobą jakąś przyszłość. W Starym Testamencie zawsze istniało zrozumienie – chociaż Stary Testament nie zawierał wyraźnej wizji życia wiecznego – to biblijna wiara zawsze zakładała, zarówno w Starym, jak i Nowym Testamencie, że człowiek nie ginie, ale ma przyszłość poza życiem na ziemi. A zwierzęta po prostu giną (Psalm 49:12).
Pokarm dla naszych brzuchów
Wszelkie zwierzęta w odniesieniu do człowieka są postrzegane jako jedzenie. To jest niesamowite. Właśnie o tym czytałem w moich codziennych rozważaniach. Dlatego przyszło mi to na myśl. To jest kluczowy dowód na to, że zwierzęta mają inne miejsce w Bożym stworzeniu.
Oto co Bóg mówi do Noego po powodzi w Księdze Rodzaju 9: „A strach i lęk przed wami będzie nad wszelkim zwierzęciem ziemi, nad wszelkim ptactwem nieba, nad wszystkim, co się porusza na ziemi, i nad wszelkimi rybami morza; oddane są w wasze ręce. Wszystko, co się porusza i żyje, będzie dla was pokarmem, podobnie jak rośliny zielone, daję wam to wszystko” (Księga Rodzaju 9:2-3).
„Wszystko, co się porusza i żyje, będzie dla was pokarmem”. Naprawdę?! – czy da się to powiedzieć jeszcze jaśniej? Ludzie i zwierzęta należą do dwóch całkowicie różnych kategorii. Jedna jest podobieństwem Boga, a druga jest jedzona przez tych, którzy są podobieństwem Boga. I Bóg mówi: “podobnie jak rośliny zielone, daję wam to wszystko [jako pokarm]” (Księga Rodzaju 9:3). Dla Boga, jest człowiek. i jest wszystko inne, co żyje. Jest człowiek. i jest jedzenie dla człowieka. Trudno jest być tutaj sentymentalnym. To jest absolutna, ważna różnica pomiędzy człowiekiem i zwierzęciem.
Więc jeżeli istnieje jakakolwiek możliwość, że zwierzęta będą w wieczności w nowych niebiosach i nowej ziemi, to nie na podstawie tego, że są one do nas podobne, lub że mają duszę, lub że są słodkie lub kochane albo, że należą do tej samej kategorii co my. Człowiek jest wyjątkowy. Człowiek jest na Boże podobieństwo. Człowiek jest obiektem zbawienia przez Boga-człowieka, Jezusa Chrystusa.
Zwierzęta w niebie
A więc… Prawdopodobieństwo tego, że zwierzęta będą w wieczności – i myślę, że istnieje takie prawdopodobieństwo – jest oparte na Izajasza 11 i Izajasza 65. Ten fragment brzmi następująco. Policz wszystkie zwierzęta podczas gdy ja będę je wymieniał:
I wilk będzie przebywał z barankiem, a lampart będzie leżał przy koźlęciu; także cielę i młody lew, i tuczne bydło będą razem; a małe dziecko będzie je prowadziło. Krowa i niedźwiedzica razem będą się pasły, ich młode będą leżały razem, a lew, jak wół, będzie jeść słomę. Niemowlę będzie się bawić nad jamą żmii; a dziecko włoży swą rękę do nory jadowitego węża. Nie będą wyrządzać krzywdy ani zabijać na całej mojej świętej górze, bo ziemia będzie napełniona poznaniem PANA, tak jak wody okrywają morze.
Izajasza 6:9
Wilk i baranek paść się będą razem;
Izajasza 65:25
lew też będzie jadał słomę jak wół;
a wąż będzie miał proch ziemi jako pokarm.
Zła czynić nie będą ani zgubnie działać
na całej świętej mej górze – mówi Pan.
Ja naliczyłem dziesięć. Dziesięć zwierząt wymienionych w tym opisie wieczności. A więc można spojrzeć na to wszystko, jako na symboliczny obraz pokoju, ale wydaje mi się bardzo dziwne, aby wymienić te wszystkie rzeczy, nie mając na myśli ich dosłownego zaznaczenia. Myślę, że dziwnym jest mówić „Nie będzie tu żadnych zwierząt, ale użyjmy zwierząt, aby zobrazować pokój wśród ludzi”. Nie, według mnie wygląda na to, że one naprawdę tam będą.
Powodem, dla którego traktuję te teksty tak poważnie, jest to, że kiedy zadam kilka pytań, to otrzymuję na nie określoną odpowiedź. Oto pytanie: Czy Bóg stworzył jakąś grupę istot tylko po to, aby ją na koniec zniszczyć – całą grupę, jak zwierzęta? “Niech zwierzęta będą w historii świata, ale żadnych zwierząt w wieczności”. Wątpię w to.
Czy stworzył On tą niesamowitą różnorodność w królestwie zwierząt tylko po to, aby któregoś dnia wszystko uprościć pozbywając się wszelkich zwierząt w wieczności, tak byś posiadał oszałamiające, zdumiewające uwielbienie dla Bożej różnorodności Jego stworzenia w historii świata, ale nie w wieczności – kiedy to wszystko przeminie? Wątpię w to.
Tak więc wydaje mi się na podstawie tych dwóch fragmentów i na podstawie tych dwóch odpowiedzi, że zwierzęta będą w wieczności.
Zwierzęta domowe w niebie
Na koniec, jeśli chodzi o wskrzeszenie z martwych konkretnych zwierząt domowych – moim zdaniem to czysta spekulacja.
Jedyną rzeczą w Biblii, która mogłaby sprawić, że tak myślisz jest to, że Bóg chce, żebyś był całkowicie szczęśliwy w Nim. Jeżeli obecność tego zwierzaka jest niezbędna, abyś znał i kochał Boga w taki sposób, to podejrzewam, że on tam będzie. Może właśnie to bym powiedział czterolatkowi.
Z drugiej strony, osobie piętnastoletniej, albo trzydziestopięcioletniej, albo osiemdziesięciopięcio letniej starszej pani, która właśnie straciła swojego kota, powiedziałbym, że jest to niebezpieczne duchowo, aby kultywować miłość do zwierzęcia, które zajmuje tak ważne miejsce w twoim sercu, że myślisz, że potrzebujesz go na całą wieczność
Wykorzystano za zgodą DesiringGod.
