Podczas stosowania formalnej dyscypliny kościelnej pastorzy czasami popełniają następujące błędy:
- Nie uczą swojego zgromadzenia, czym jest dyscyplina w kościele i dlaczego należy ją praktykować.
- Nie praktykują formalnego członkostwa, w tym:
(1) nauczania ludzi, do czego zobowiązuje członkostwo, zanim staną się członkami kościoła;
(2) zachęcania do członkostwa ludzi uczęszczających na nabożeństwa;
(3) skrupulatnych rozmów ze wszystkimi, którzy chcą dołączyć do kościoła;
(4) regularnego nadzorowania całej trzody;
(5) utrzymywania aktualnej listy członków kościoła, dokładnie odzwierciedlającej cotygodniową frekwencję. - Nie uczą swojego zgromadzenia o biblijnym nawróceniu, zwłaszcza o potrzebie upamiętania.
- Nie informują nowych członków o praktyce dyscypliny kościelnej ani o tym, że nie działa w takim przypadku samodzielna rezygnacja z członkostwa.
- Nie dopilnowują, aby publiczne dokumenty kościoła (prawo wewnętrzne, statut itp.) zawierały informacje o procedurach dyscypliny kościelnej, przez co narażają kościół na ryzyko prawne.
- Nie postępują zależnie od okoliczności według etapów opisanych w 18 rozdziale Ewangelii Mateusza lub w 5 rozdziale 1 Listu do Koryntian. Na przykład w sytuacji, w której należałoby zastosować model z 18 rozdziału Ewangelii Mateusza, nie zaczynają procesu od osobistej konfrontacji.
- Niewłaściwie oceniają, jak szybko należy przejść do formalnej dyscypliny — ociągają się lub wydają pochopne osądy
- Nie wyjaśniają zgromadzeniu, dlaczego w danym przypadku dyscyplina jest konieczna.
- Przekazują zborowi zbyt wiele szczegółów na temat konkretnego grzechu, z powodu którego zalecają dyscyplinę, co wprawia w zakłopotanie członków rodziny danej osoby i powoduje upadek słabszych owiec.
- Traktują cały proces dyscypliny kościelnej jako okoliczność typowo prawną, nie poświęcając wiele uwagi duszpasterskiej kwestii nieupamiętanego serca danej osoby
- Nie zwracają uwagi na różnice między rodzajami postaw grzeszników ani na ich wpływ na czas potrzebny do rozpoczęcia kolejnych etapów dyscypliny (zob. 1Ts 5:14).
- Zapominają, że sami także żyją dzięki miłosierdziu widocznemu w ewangelii, i odnoszą się do osoby dyscyplinowanej z pozycji własnego poczucia sprawiedliwości. Inne nieprawidłowości wynikające z niewłaściwej postawy to między innymi zbyt surowy ton i zbytnia powściągliwość.
- Nie błagają Pana o upamiętanie danej osoby, przez co zdradzają brak miłości do niej.
- Za dużo żądają od tlącego się knota czy nadłamanej trzciny. Innymi słowy, ich wymagania dotyczące upamiętania są zbyt wysokie jak na kogoś, kto został głęboko zniewolony grzechem.
- Nieprawidłowo pouczają zgromadzenie o tym, jak odnosić się do grzesznika, któremu brak upamiętania – na przykład, jak traktować go w towarzystwie i jak dążyć do jego nawrócenia.
- Nie zapraszają zdyscyplinowanych osób do dalszego uczęszczania na nabożeństwa kościoła, aby nadal mogły słuchać Słowa Bożego (przy założeniu, że ich obecność na nabożeństwie nie stanowi zagrożenia). Ponadto nie informują kościoła, że wszyscy powinni mieć nadzieję, iż wykluczona osoba nadal będzie uczestniczyła w nabożeństwach.
- Zrzucają na jednego człowieka (głównego pastora) całą odpowiedzialność za przeprowadzenie procesu dyscypliny, kusząc tym samym inne osoby w kościele do oskarżania go o działanie podyktowane osobistą zemstą.
- Nie uzyskują wystarczającego zaangażowania reszty starszych w życie zgromadzenia, w związku z czym przywódcy nie zdają sobie sprawy ze stanu swoich owiec. Ów brak dyscypliny kształtującej nieuchronnie osłabia zdolność kościoła do stosowania dyscypliny korygującej.
- Nie nauczają systematycznie Słowa Bożego.
- Pozwalają zgromadzeniu podchodzić do dyscypliny w duchu wymierzania sprawiedliwości zamiast w duchu miłości i z pragnieniem ostrzeżenia nieupamiętanego grzesznika, że ostatecznie to Bóg wymierzy my sprawiedliwość.
- Dyscyplinują ludzi z przyczyn niemających oparcia w Biblii (granie w karty, tańczenie itp.).
- Dążą do dyscypliny z jakiegokolwiek innego powodu niż dla dobra jednostki, dla dobra kościoła, dla dobra świata przyglądającego się kościołowi i dla chwały Chrystusa.
Niniejszy tekst pochodzi z książki Dyscyplina w kościele autorstwa Jonathana Leemana, którą możesz nabyć w księgarni FEWA. Kliknij tutaj, aby złożyć zamówienie.
